چگونگی تاثیر رژیم غذایی بر گسترش سرطان
فاکتورهای متعددی بر بروز سرطان موثرند. طی ۲۵ سال اخیر، تحقیقات نشان می دهند که رژیم غذایی، فعالیت فیزیکی و وزن (خصوصا چاقی و اضافه وزن)، عوامل اصلی خطرآفرین برای گسترش انواع مشخصی از سرطان هستند. توانایی بدن برای مقاومت در برابر سرطان با پیگیری رژیم غذایی سالم، فعالیت فیزیکی مستمر و اجتناب از اضافه وزن، تا حدودی امکان پذیر است.
تحقیقات فراوانی نشان می دهند که رژیم غذایی سالم، سرشار از انواع سبزیجات، میوه ها، غلات و حبوبات و تا حدودی عاری از گوشت های قرمز (به خصوص فرآوری شده)، می تواند با سرطان مبارزه کند. محققان بر این باورند که این الگوی غذایی سرشار از ویتامین ها، مواد معدنی و فیتوکمیکال های طبیعی، می توانند به مقاومت بدن در برابر سرطان و بیماریهای دیگر کمک نمایند.
دانشمندان، مواد طبیعی موجود در غذاهای گیاهی را که در برابر مواد سرطانزا مقاومت می کنند، شناخته اند. برخی از این مواد مغذی و فیتوکمیکال های طبیعی، سموم را پیدا می کنند و آن ها را پیش از آسیب رساندن به سلول و ایجاد سرطان، نابود می کنند. به نظر می رسد برخی دیگر از این مواد مغذی، در سطوح یاخته ای به اصلاح سلول کمک می کنند. برخی از مواد مغذی دیگر نیز از تشکیل دوباره سلول های سرطانی جلوگیری می کنند.
نوشیدنی ها و غذاهای سالم و شیوه زندگی شما در کوتاه سازی و توقف سرطان تاثیر به سزایی دارند و حتی پس از آنکه یک سلول دچار آسیب منجر به سرطان گردد، می توانند به ترمیم آن کمک نمایند.
عامل کمک کننده به التهاب مزمن
التهاب، واکنش اولیه بدن به عفونت و جراحت است. این روند برای بهبود ضروری است، اما التهاب بیش از حد یا التهابی که برای مدت زمان طولانی وجود دارد، به سلول ها، DNA یا ساختار ژنتیکی آنها صدمه می زند. این آسیب می تواند به افزایش خطر گسترش سرطان و بیماریهای دیگر منجر شود.
دانشمندان پی برده اند که اضافه وزن و چاقی می توانند سبب التهاب مزمن گردند. این امر، ناشی از ایجاد سایکوتین های التهابی (مولکولهای پروتئینی فعال کننده سلول های ایمنی) توسط سلول های چربی است.
آیا شکر عامل سرطان زاست؟
باور رایجی وجود دارد که شکر یک عامل سرطان زا می باشد، اما در این ارتباط، واقعیت پیچیده تری در کار است. تمامی سلول ها، از جمله سلولهای سرطانی، از قند موجود در جریان خون به عنوان سوخت استفاده می کنند. گلوکز سوخت اولیه بدن و مغز است. گلوکز خون از غذاهای کربوهیدراتی، نظیر غلات و حبوبات، میوه ها، سبزیجات و لبنیات کم چرب تامین می شود. هنگامی که کربوهیدرات رژیم غذایی کافی نباشد، طی روندی خاص، مقداری گلوکز از غذاهای پروتئینی ایجاد می شود.
ارتباط شکر و سرطان، مستقیم نیست. مصرف زیاد غذاهای بیش از حد شیرین، موجب دریافت کالری بالاتر از حد نیاز بدن می شود و این امر، خود باعث افزایش وزن و چاقی می گردد که با ریسک بالاتر ابتلا به سرطان در ارتباط است.
غذاهای فراوری شده و غذاهای همراه با شکر اضافه، از قبیل شیرینی ها و نوشیدنی های حاوی شکر افزوده، از لحاظ فیبر و مواد مغذی کمبود دارند. این گونه غذاها به غیر از کالری، هیچ ماده مغذی دیگری برای شما فراهم نمی کنند و ارزش تغذیه ای پایینی دارند. این غذاها مقاومت به انسولین را نیز افزایش می دهند و سبب افزایش احتمال ابتلا به دیابت، بیماری قلبی و افزایش وزن و چاقی می شوند.
آیا باید فقط غذاهای ارگانیک در رژیم غذایی قرار بگیرند؟
دلایل زیادی برای ترجیح استفاده از غذاهای ارگانیک (که سموم و آفت کش های کمتری بر رویشان باقی مانده) وجود دارد. خوردن غذاهایی که حاوی آفت کش هستند، خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد. با این حال، مطالعات صراحتا نشان می دهند که الگوی غذایی سرشار از میوه ها و سبزی ها، چه ارگانیک و چه غیر ارگانیک، عامل مهمی در کاهش ابتلا به سرطان هستند.
ارتباط وزن و بروز سرطان
یکی از قوی ترین یافته های گزارش AICR، رابطه چربی اضافی بدن و سرطان است. در آمریکا، سالانه حدود ۱۷۰۰۰ مورد سرطان با چربی اضافه بدن مرتبط است. AICR، در این تحقیق کشف کرده که دست کم هفت نوع سرطان، شامل سرطان های کولورکتال، مری، کیسه صفرا، آندومتر، کلیه، لوزالمعده، و سرطان سینه پیش از یائسگی، ناشی از چربی اضافه بدن هستند.
چگونگی عملکرد سلول های چربی و شکل گیری اندام
سلول های چربی با افزایش وزن شروع به رشد می کنند و با کاهش وزن تحلیل می روند. مطالعات بیانگر این نکته هستند که موقعیت سلول های سرطانی در نواحی شکمی، بسیار مهم است. در چنین شرایطی، چربی ارگان های حیاتی را می پوشاند و در عمق درون شکم قرار می گیرد.
افرادی که چربی احشایی بیش از حد دارند، در خطر بزرگتر ابتلا به بیماریهای مربوط به چاقی و سرطان هستند. نوع دیگر بافت چربی، چربی زیر پوستی است که دقیقا در زیر پوست قرار دارد. گاهی اوقات چربی زیرپوستی در کمر تجمع می کند، ولی اغلب در کپل ها و ران ها قرار می گیرد و به اندام، ظاهر گلابی شکل می دهد. تحقیقات نشان می دهند که بافت چربی احشایی (مانند چربی شکمی) سایکوتین های التهابی و هورمون هایی مانند انسولین، استروژن و لپتین را پمپاژ می کند. سطوح بالاتر این مواد با خطر ابتلا به سرطان مرتبط است.
این مقاله ادامه دارد …
