رکس جونز ۳۰ ساله، در سال ۲۰۱۹ به لنفوم هوچکین مبتلا شد. اولین علامت او یک توده دردناک به اندازه یک نخود در زیر بغل چپش بود. دکترش گفت احتمالاً عفونت است و آنتی بیوتیک تجویز کرد. اما این توده به اندازه یک توپ گلف بزرگ شد و درد بدتر شد. به همین دلیل جونز آزمایش‌ها و روش‌هایی ازجمله جراحی برای برداشتن غدد لنفاوی، بیوپسی مغز استخوان، آزمایش خون و سونوگرافی انجام داد. نتیجه این آزمایش‌ها ابتلا به لنفوم هوکچین مرحله ۱ بود. مرحله اولیه به این معنی بود که هنوز سرطان از غدد لنفاوی زیر بازوی او گسترش نیافته است. جونز می‌گوید: جمله «شما لنفوم هوچکین دارید» تنها عبارتی بود که شنیدم. “بقیه جملات فقط از یک گوش وارد و از گوش دیگرم خارج می‌شدند. قلبم به شدت می‌تپید و تمام بدنم بی‌حس شده بود. من در آن لحظه می‌دانستم که تنها یک اتفاق بسیار واقعی وجود دارد: اینکه من می‌میرم.”
درمان جونز شامل شیمی‌درمانی و پرتودرمانی بود. او می‌گوید خستگی ازجمله بدترین عوارض جانبی این مرحله بود. او حالت تهوع داشت و موهایش هم ریخته بود. اما جونز بیشتر نگران مراقبانش بود تا خودش. جونز گفت: “سرطان برای همه سخت است و من نمی‌خواستم اوضاع را برای اطرافیانم بدتر کنم.” «بنابراین تصمیم گرفتم که شادی کنم و تا حد امکان لذت ببرم.»
شنیدن داستان‌های دیگران به تجسم بیماری خود او کمک کرد. جونز می‌گوید: “برای آنچه که در مقابل شماست سپاسگزار باشید. از لحظه لذت ببرید زیرا هیچ دلیلی برای نگرانی فردا وجود ندارد. اگر امروز را خراب کنی، پس امروز را ازدست‌داده‌ای.»
او همیشه دلیلی برای مثبت اندیشیدن پیدا می‌کند. او آخرین پرتودرمانی خود را ۳ ماه پیش (فوریه ۲۰۲۰ ) انجام داد. جونز گفت: «احساس می‌کنم که نبرد من با آن بیماری تمام‌شده و اکنون می‌توانم به چالش‌های گوناگون دیگر زندگی بپردازم.»
بازگشت به حالت عادی برای جونز به معنای بازگشت به شغلش است. اما این به معنای پایان جلسات پزشکی او نیست. او ۶ هرماه باید پیگیر وضعیت جسمی خود باشد. اگر همه‌چیز خوب پیش برود، دوره‌های چکاپ پزشکی او به یک سال و سپس به هر ۵ سال تبدیل می‌شود. و البته او قصد دارد تا زمانی که برای ویزیت‌های بعدی خود می‌رود، «لباس‌های شیمی‌درمانی» جدید بپوشد تا پزشکان، پرستاران و بیماران مبتلا به سرطان را شاد کند.
